Subcategorie 1: Hormonen

Klefjes vijf en zes.
Ik wilde er eerst drie tegelijk doen maar toen schreef ik twee weken niet.
Ik heb ADHD.

5 - angst om niet aardig te worden gevonden

Ik heb geen idee wanneer ik dit heb geschreven maar als ik zie waar het over gaat maakt het ook eigenlijk niet uit. Dit heb ik altijd. Het varieert in mate maar de angst om niet aardig te worden gevonden en om te worden ontmaskerd als iemand die eigenlijk niet geeft om anderen is een chronische aandoening.
De introductie hoort echter niet edgier te zijn dan het gedicht:

Haha! Ik heb er bijna geen last meer van!

Zo. Dat is een stuk beter.
In elke Ernst en ook andere mensen is dit volgens mij iets dat hard-wired zit in de menselijke programmering. Net zoals dromen waarin je tanden los zitten en eruit vallen. Net zoals de onvermijdelijke terugkeer van de Fanny-Pack. Je ontkomt er niet aan. In dit geval kan je leren er vrede mee te hebben.

Ik heb vrede met dit gedicht al had ik gewild dat het wat minder dramatisch was. Als ik het echter nog een keer lees valt het mee. Mijn afkeer stamt louter uit de behoefte dat ik niet zo was, ben of zal zijn. Het is geen vredige vrede. Eerder een langdurige wapenstilstand.

My heart was cold
And no one cared

I wanted love
But I was scared
                    Of saying Hi
Or did they think that Iʼm
A creepy kind of guy

I fear
My smile was insincere
So near
Unable to grab hold

Because my heart was o so cold

No one could hold
A heart so cold

1. Het metrum is consistent jambisch en dat is een plus. Er wordt hier geëxperimenteerd met het opzetten van een verwachtingspatroon om dat vervolgens te doorbreken.
   De eerste strofe heeft vier jambes en de volgende zin rijmt daarop dus je verwacht dat het zo doorgaat maar de tweede zin loopt door. Ik denk dat hierom ook “Of saying Hi” is opgeschoven: om te benadrukken dat deze afwijking de bedoeling is en het geeft een soort versnelling aan, alsof de spreker begint te ratelen.

   Nu is het onduidelijk waar we zijn in het ritme want erop volgen twee regels met elk drie jambes in plaats van de tot nu toe twee per regel, waardoor de tweede strofe in totaal twaalf jambes bevat, drie keer zoveel als de eerste, maar dan ongelijk verdeeld.
   Hierop volgt een strofe met acht jambes, 1 / 3 / 1 / 3 verdeeld over vier regels. Dat het rijmen doorloopt maar het metrum een scheve versie van de eerste strofe is ondersteunt volgens mij het idee dat de er wordt gerateld in een versneld tempo. Het is irrationeel gepieker dat zich niet laat grijpen door nuchtere reflectie.
   Dan bijna op het laatst is er één zin die het tempo doorbreekt. Het is een zin die op zichzelf staat en zo meer aandacht opeist.
   De laatste strofe herhaalt deze conclusie om het in te wrijven.

   Deze constructie probeert zo een paniekerige gedachtegang weer te geven. Overdreven gevolgtrekkingen die elkaar te snel opvolgen om redelijkheid toe te laten, totdat de dramatische conclusie komt: “niemand houdt van me :(” Deze galmt dan zo sterk door het hoofd met een krampachtige overtuiging, gebaseerd op gebazel maar daar denk je dan niet meer aan. Dit is zo. Ach en wee. Alleen een andere lezer kan beoordelen of het gedicht succesvol is in wat het poogt.

2. Het rijmen is consistenter dan de structuur maar heeft zʼn eigen manier van onze verwachting ervan te ondermijnen, haaks op wat mijn eerste opmerking omschrijft, werderom om een indruk van geratel te op te wekken. De herhaling in de rijm op het einde gaat ook hand in hand met het doeleind van de inhoudelijke herhaling: een conclusie waar we van doordrongen raken.
3. De eerste twee opmerkingen benaderen dit klefje vrij kritisch en behandelen het serieus. Nu houd ik er niet van om mezelf serieus te nemen dus eindig ik met zeggen dat ik dit gedicht, ondanks diens poging een neutraal omschrijvend aspect toe te voegen via de structuur en daarmee wat afstand van de inhoud te creëren zodat het niet te zwaar valt, alsnog te zeurderig vind. Misschien komt dit omdat ik het geschreven heb. Misschien heeft iemand anders er minder last van. Blegh.

6 - ingewikkelde rap

Hoe een teef het ook mag zijn om het onderstaande te lezen, het was nog dubbel zo erg om deze verwarde notering waarheidsgetrouw over te nemen naar een digitaal platform. Ik denk dat het een rap is omdat ik toen ik het schreef in Amerika was.
Vergeef me.

Om consistent te blijven met aanduidingen die ik eerder heb geïntroduceerd denk ik dat ik een letter moet verzinnen voor meisjes waar ik nooit een kans bij heb gehad. Ik ga voor de letter K voor kansloos. Natuurlijk zijn er genoeg (V) vriendinnen waar ik na de relatie een kansloze obsessie voor ontwikkel, maar dit grijze gebied demarkeer ik liever niet al te minutieus. K staat hierom voor unrequited love, en kan niemand betreffen waarmee ik ooit wat heb bereikt op wat voor manier dan ook.
Dit gaat over K2. K1 is geloof ik nooit het object van prozaïsche dan wel poëtische pogingen geweest. “K1” was wel jarenlang mijn wachtwoord en dat is erg genoeg.
K2 was iemand die ik kende van toneelkamp en die goed wist hoe ze mijn aandacht moest trekken. In de zomer van 2013 vonden de meeste omwentelingen om haar vinger plaats en het onderstaande is hier een product van. K2 wist hoe ze me gek moest maken en het schonk haar plezier om dit te doen. Toen de herfst erop de schellen van mijn ogen vielen dreigde ik de conclusie dat ze slimmer is dan ik niet te kunnen vermijden tot op een nacht ik wist te nuanceren dat ze enkel doortrapter is dan ik. Sindsdien slaap ik zacht.
Die zomer niet:

Your mind is a maze    
And itʼs eating me up    
Every step I take     is in
The wrong direction
your fear is ablaze    
And it burns my affection
every intersection with its own
inverted connection but
The question that Iʼm posing aint
the one that you hear     you suppose
A state of nature with continual fear    
But the mere_ love Iʼm giving aint enough to
make a living I donʼt need to be forgiven
for the things I aint done not one
word uttered to hurt     you, I love you     but you
keep pushing me a way until one    day ☐ Iʼll get
lost and lonely, forgetting how once     we had it
good and only     cry     and try to hold my breath    
cuz thatʼs what it feels     like: Iʼm choking
Iʼm not giving up on you but Iʼm choking (×2)

1. Overal staan apostrofen waar ze horen behalve bij “aint” en ik begrijp niet waarom. Het is om woest van te worden. Ook heb ik “a way” met een spatie ertussen geschreven. Wederom: geen idee. Misschien is het dubbelop; dat het zowel weg als een bepaalde weg op betekent. In dat geval is het op een andere manier dom.

2. De beeldspraken zijn als aquarellen die op een stapel te drogen zijn gelegd: alles loopt in elkaar over en er ontstaan vormen en kleuren die niet de bedoeling kunnen zijn geweest.
   Je geest is als een doolhof dat me opeet.
   Goed, dat kan vergeven worden, maar vervolgens komt het in een soort rapflow met een boel woorden die halsoverkop op je af komen als een soort rijmlawine. Doolhofwoorden, want daar hadden we het over. Of hadden we het over haar angst? Nee een doolhof. Nee toch angst. Laat ik Hobbes even aanhalen. Boehoe ik ben lief tegen jou en jij bent gemeen tegen mij en ik snap niet waarom. Ik ben er verdrietig van. Dit had K2 vast heel indrukwekkend gevonden.
3. Al helemaal als je het in het beoogde ritme rapt. De onderstreepte spaties en lettergrepen zijn namelijk de stukjes die op de maat horen te vallen. Ik heb geprobeerd het zo te doen. Het lukte niet. Er ontbreken onderstrepingen en het voelt tegennatuurlijk om sommige woorden vlak voor de maat te spuwen en sommigen er dan weer op. Het is een shit show. Ik heb genoeg Brubeck geluisterd om dronken op feestjes te pochen dat ik wel gevoel voor ritme heb maar met dit struikel je onvermijdelijk over de woorden en het is beter als je vervolgens niet meer opstaat.