Subcategorie 1: Hormonen

De derde en vierde stukjes klef, nu (her)uitgekauwd door de desbetreffende koëet.

3 - nineteen green

Deze tekst is geschreven als liedtekst. Over de akkoorden van dit lied ben ik zeer te spreken. Het is een complexe progressie, rijk en divers en ik ben er best smug over trots op. De tekst leest zoals een klamme hand smaakt.

Het zou een bittere les blijken: muziek die al af is duldt moeilijk een tekst erbovenop. Dit is om dezelfde reden die Stephen Sondheim in Finishing the Hat noemt dat poëzie zich niet leent voor muziek als een lied omdat een gedicht al af is.
Dit had ik eigenlijk al geleerd moeten hebben toen de gitarist van mijn middelbare schoolband me vroeg of ik teksten wilde verzinnen voor de liedjes die hij eigenlijk al helemaal af had, soloʼs en al. Ik kwam er toen niet meer tussen en bij dit lied begreep ik ook niet dat soms een muziekstuk gewoon af is en dat er niet meer per sé tekst bij hoeft.
Sondheim legt uit met het voorbeeld van Oh What a Beautiful Morning hoe liedtekst gesproken als een gedicht een saai kutgedicht is, maar met muziek iets fantastisch wordt. Liedtekst, vervolgt hij, moet zo worden geschreven dat het muziek nodig heeft om tot zʼn recht te komen.

Goed, deze tekst had zeker wat opkrikkerij kunnen gebruiken maar zelfs Bach was volgens mij niet genoeg geweest:

Thereʼs no actual transmission, only fuzz inside.
I have to do this mission, I know, but all I do is hide.

There is someone behind me
My future standing there
Iʼm gonna have to find me, I know
But behind meʼs everywhere.

The past is master, the past (×3)
Now that youʼre gone I am the last (×3)

I shouldʼve asked

I like the color green
Itʼs nice and in between
When I see you
I shiver ... *sigh* When youʼre gone, I donʼt know what to do
Canʼt I just follow you?

1. Het werkt niet om vage dingen op te schrijven in de hoop dat ze diepgaand klinken. In ieder geval niet als je niet niet weet wat dat diepgaande dan moet zijn.
   Wat ik wel goedkeur is het “I know” in de eerste stukjes: een manier om repetitie en stabiliteit in regels te stoppen naast het rijmen. Wat je een toehoorder zo geeft is houvast, structuur en een signaal dat hem of haar vertelt wat er kan worden verwacht.
   Dit is volgens mij een hoofddoel van rijmen, een stabiel metrum (hier helaas afwezig) en leidtonen in akkoorden. Allemaal zodat een luisteraar het kan volgen en een beetje kan voorspellen hoe het verdergaat. Soms is het juist weer om mensen op het verkeerde been te zetten maar het komt in principe allemaal op hetzelfde neer: verwachtingen scheppen en daarmee spelen. De vage tekst die hierboven staat geeft je weinig om een idee te krijgen waar het over gaat laat staan waar het heengaat. De zanger weet het wel, “I know,” maar het publiek niet.

2. Het gedeelte in het midden kan ik niet uitstaan en dan moet het ook nog eens drie keer. Dit zou je kunnen scharen onder wat ik in het vorige punt behandel, alleen werkt het niet als je dingen zo lomp inwrijft.

3. Het laatste gedeelte werkt eigenlijk vrij goed samen met de neerwaartse progressie die ik erbij heb bedacht die lijkt op die van Michelle (my Belle) van de Beatles. Het is het enige stukje van de godganse ballade waar de tekst en de muziek voor elkaar is geschreven en dat verheft het meteen al boven de rest van de tekst. Waar ik echter niet tegen kan is dat ik een tekst heb geschreven waar “*sigh*” in staat.

   Dat het de bedoeling is dat ik zucht op nadrukkelijk verliefde wijze.

   Ik vrees dat als ik het zou proberen er niet alleen lucht uit me zou komen. Mijn theaterdocent zou zeggen “show, donʼt tell” maar dat is niet hoe liedteksten werken. Niet zó in elk geval.

4 - bittere vriend

Het volgende klefje is geschreven op de achterkant van een uitgeprinte pagina van de Metaphysics of Morals (Metaphysik der Sitten) van Kant. Ik vermoed dat het was voor het vak “Geschiedenis van Politieke Filosofie 2” in mijn tweede studiejaar (2011-2012). Voor de geïnteresseerde: het is een pagina uit het eerste deel, namelijk de Doctrine of Right (Rechtslehre) nummer 137 die pagina 327 en het begin van 328 van de Akademie Ausgabe beslaat, waar Kant net begint over de scheiding tussen Kerk (niet te verwarren met religie) en Staat.
Ik meen me te herinneren dat dit vak plaatsvond in het tweede blok dus dateer ik het klefje van rond de jaarwisseling. Het zou dus tussen de 8 en de 11 maanden na Hormoon 2 zijn geschreven. Omdat ik weet dat er in de tussentijd geen nieuwe serieuze romantische interesse op het toneel is gekomen is de werkende hypothese dat dit wederom gaat om V1.
Een ondersteuning van deze hypothese is de verjaardag van V1, die ook valt in de buurt van de Jaarwisseling. Afgaande op de inhoud van dit klefje valt er te speculeren dat de vriendschap tussen V1 en W1 (W1 is bij deze verleden Wijcher; ikzelf ben dan W2, de Wijcher van “nu” wat wil zeggen ten tijde van schrijven en W3 zal verwijzen naar toekomstige Wijcher) een bepaalde vorm had aangenomen waar W1 niet tevreden over was. W2 vermoedt (herinneren is een te groot woord) dat de overtreding die V1 zou hebben begaan een behoefte te hebben aan W1 in de vorm van een uitnodiging voor haar verjaardag. Hoe durft V1 W1 nodig te hebben als vriend terwijl W1 V1 eigenlijk nodig heeft als meer dan dat?
Ik ben niet sympathiek met mijn verleden zelf. Vrienden nodig hebben kan niemand onder geen beding kwalijk worden genomen. Om deze reden heb ik het onderstaande zo betiteld.

She calls me

When she needs someone
That gets her
When her friends donʼt

I donʼt either
I thought I did once
Long ago
When she had me

And Iʼll never
Even touch her skin
Because I
Just want to
Call her name
Because I
Like the sound
Kiss her face
Because I
Canʼt get closer
Canʼt get closer
Than this.

1. Er zit een zekere consistentie in en dat maakt het bijna dragelijk. Als ik het hoor in mijn hoofd terwijl ik het lees hoor ik opeens ook weer de melodie die ik er destijds voor had bedacht. Ik heb het nooit verder uitgewerkt. Ik wil zeggen dat het zeurderig klinkt maar ik kan dat niet goed beoordelen. Ik ga het je nooit vertellen dus je zal me moeten geloven op mijn woord.
2. Okee, ik heb even vijf minuten moeite gedaan zodat je het toch kunt horen: