Subcategorie 1: Hormonen

Natuurlijk zou ik zo veel subcategorieën als dat ik kreukelige papiertjes heb kunnen verzinnen, maar daar heeft niemand wat aan. Een beetje onderscheid is echter wel fijn. Hieronder volgen de eerste twee meest kleffe fragmenten.

1 - stijldansen

Het volgende heb ik besloten om als eerste over te nemen omdat het duidelijk gaat over een ervaring die ik heb opgedaan op stijldansles. Toen ik op stijldansen zat was ik 14 en 15: tussen 2004 en 2006. Hiermee kan ik met zekerheid zeggen dat het mijn oudste overgebleven stukje klef is (mogelijk vind ik meer). Opmerkelijk genoeg is het, mijns inziens, niet het slechtste.

Vastberaden klampte ze mijn been tussen de haren [sic] terwijl we draaiden. ik zocht oogcontact maar zij keek woest in de verte naar iets onzichtbaars. Vurig stonden haar ogen toen ik als een Darcy op haar afstapte en haar meesleurde terwijl we rondzwierden.
Telkens weer greep ze zich met verbetenheid steeds steviger aan mij vast. Onze handen werden klam. Het begeleidende liedje was allang weggevallen, zo ook de andere paren. Alleen ik, en het beest dat ik in bedwang probeerde te houden.

Nu volgen er drie opmerkingen. Ik probeer het per fragment te houden op drie, anders blijf ik maar lullen.

1. Na de eerste [sic] besloot ik maar dat, omdat elke ettelijke fout benoemen dit een nòg langere klus zou maken, ik het gewoon zo laat. Zo vallen mijn contemporaine fouten ook minder op en doe ik mezelf dubbbel een plezier.

2. Dit moet in of na 2005 zijn geschreven want in dat jaar kwam Pride and Prejudice in de bioscoop. Ik weet nog hoe onder de indruk ik was van die film en hoe leuk ik het vond om iets met mijn moeder te doen, gewoon met zʼn tweetjes. Misschien is dat iets dat ouders pas overwegen als hun kinderen beginnen een suggestie van een persoonlijkheid beginnen te etaleren. Afgaande op mijn Engelse journals voor school (die ik moest schrijven, voor school dus) van rond dezelfde tijd etaleerde ik er toen op los. Later stagneerde ik weer met periodes van teruggetrokkenheid, maar eigenlijk was ik vanaf 2005 zo goed als non-stop onuitstaanbaar.Ik ben dat volgens mij nog steeds, in beginsel. Ik weet mezelf echter te doseren nu.

3. Van “zo ook” was ik nogal onder de indruk. Waarschijnlijk heb ik het van een fantasyboek opgepikt.

2 - niet-vragen

Deze is gedateerd op 1 maart 2011. Dit is een mysterieuze periode. Het is volgens mij net nadat ik weer het huis op het Reiderland in Lunetten uitga waar ik die winter kort onderhuurde samen met twee vrienden nog van de middelbare school. Ik was net begonnen met mijn eerste toneelstuk bij mijn studievereniging: Die Physiker van Friedrich Dürrenmatt. Het was zes weken voor ik op studiereis naar Jena zou gaan en mijn bond met mijn studie(vereniging)genoten echt zou beginnen te floreren. Er waren toen al vast wel meisjes die ik er zag zitten, maar niemand voor wie ik al op zulke wijze tekeer zou gaan op papier.
Mijn enige echte verdachte is iemand met wie ik kort iets had in 2007. Op veel manieren was ze mijn eerste vriendinnetje, waaronder de nasleep als dat een manier is. Ik heb uitzonderlijk lang een vlam voor haar gekoesterd, dwars door de relaties die erop volgden heen. Mijn hypothese is dat de klacht hieronder een knetter is geweest van die vlam. Een tegenwerping is een anekdote in een dagboek waarin ik meedeel dat ik onverschillig ben geworden jegens V1.

Mag ik V1 zeggen?

De datum van deze passage is van enkele maanden vóór 1 maart 2011. Ik zie het echter als volkomen mogelijk dat ik toen mijn gevoelens toch verkeerd had ingeschat en dat hetgeen hieronder daar een bewijs van is. Ik kan me bovendien niet voorstellen dat er iemand anders was destijds waarvoor ik zo voelde. En wel zo:

Would I ask you.
I could burst with love,
Dedicate all I accomplish to you.
But still I cannot be around you,
The way I would.
Love you as I should.
Could I ask you to kill me
Quench my soul by your presence
Crush my heart by your absence
Could I ask you to choose
For I have no strength to walk away
For I have no will left to persist.
But for this.
I must ask you
To take me whole
or leave me be.

1. De interpunctie van dit werkje is misschien nog wel het meest poëtische eraan, wat wil zeggen dat ik er geen touw aan kan vastknopen. Ik heb de punten en kommaʼs zo goed mogelijk overgenomen uit het origineel. De punten en strepen die als beide konden worden geduid heb ik zo welwillend mogelijk geïnterpreteerd.
   Er zijn, zoals u wellicht heeft gemerkt, geen vraagtekens. Geen enkele duiding, hoe welwillend ook, kan ze opmaken uit het origineel. Ik kon ze er daar niet bij zetten dus doe ik het hier: waarom niet? Ik vermoed dat de toon van wat ik toen zei in mijn hoofd alvoor ik het opschreef me deed besluiten dat deze moest doorklinken via deze dubiloze methode.

2. Dacht ik beter te weten of bedoelde ik met (om te beginnen) de middelste twee regels iets ongebruikelijks te zeggen op een onhandige manier? Wederom had interpunctie hier ons kunnen helpen. Ik weet vrij zeker dat mijn Engels toen al beter was dan niet beter te weten dan dat dit correct is.
   Misschien vond ik als eerstejaarsstudent filosofie dat de taal niet toereikend was om volgens haar eigen regels uit te drukken wat ik probeerde te zeggen. Misschien vond ik dit als poëet. Dichters vinden dit wel vaker. Tegenwoordig vind ik neonlogismen een fantastische uitkomst hiervoor (een dubiloze stellingname van mijn kant). Neosyntacticismen zijn echter enkel verwarrend, zoals we hierboven zien.

3. In elke regel behalve “But for this” (wat ik op zichzelf weer erg grappig vind) verwijs ik naar mezelf. Negen van de zestien regels verwijzen naar een jij of een aspect daarvan. Op een manier was ik dus bijna twee keer zoveel bezig met mezelf als met deze jij.
   Wat dit verder impliceert laat ik liever vrij voor de interpretatie van de lezer.